Verhaal 4: Leef je leven

Lieve Lotte, leef je leven

“Ik mag er even uit, wat fijn”, zegt Wil tegen Lotte als ze onderweg zijn naar de fotoshoot voor deze campagne. Lotte probeert een klein beetje duidelijk te maken wat de bedoeling is, maar echt begrijpen doet Wil het niet.

“Daar woont die en die, en hier was dat en dat”, Wil weet onderweg veel te vertellen over wat ze ziet. De fotoshoot is voor haar de eerste keer dat ze buiten de deur is sinds haar opname in het Talma Hûs in Feanwâlden. Uitstapjes als deze zorgen voor veel prikkels, en ze heeft de rust van een vertrouwde omgeving juist zo nodig. Lotte: “Ik denk dat veel mensen deze ziekte onderschatten. Je ziet het ook niet meteen. Je kunt denken ‘die is een beetje in de war’ als je iemand vertwijfeld of zoekend ziet lopen in een winkel. Op mijn werk leren we dementerende klanten herkennen en ze gerust te stellen als ons vermoeden klopt. Ik weet nu hoe belangrijk dat is.”

Altijd een mening
Lotte was 19 toen haar oma de diagnose Alzheimer kreeg. “Mijn oma is altijd een hele lieve zorgzame oma geweest. Ik mocht vroeger alles bij haar, ook al was ze met opa altijd druk met de winkel. We deden altijd spelletjes, en toen ik wat groter was gingen we winkelen. Niks was te gek. Mijn oma is ook wel iemand met een mening. Dat zie je ook terug in het Talma Hûs waar ze woont, ze zegt dan altijd wel even wat ze ergens van vindt. Ze is altijd heel geïnteresseerd geweest in de mensen en dingen om haar heen, en dat is nog zo. Als ik haar zie dan vraagt ze nog steeds hoe het op school is, hoe het met m’n vriend gaat. Dat we thuis een hond kregen heeft ze ook onthouden. Ze is snel verward, valt soms van het ene in het andere verhaal en komt niet altijd op de goede woorden, maar ze vraagt nog veel naar wat ze weet, en dat vind ik knap.”

“Leef je leven’, want als deze ziekte je overkomt, ben je nergens meer”
“Lotte is zo’n lieverd”, vertelt Wil. “‘Kom oma, geef me een hand, anders val je’, zegt ze dan. Ze lijkt op haar moeder. Maar de humor heeft ze van haar vader.” Een fotootje van een nog kleine Lotte laat Wil met trots zien. “‘Leef je leven’, zou ik willen zeggen tegen Lotte en haar leeftijdsgenoten, tegen iedereen eigenlijk. Ik heb ook altijd zo genoten van het jong zijn, mooie jaren en avonturen beleefd. Nu met Alzheimer voel ik me geen volwaardig mens meer. En er zijn zoveel met deze ziekte. Het overkomt niet alleen oude mensen. Ik zie ook veel jongeren om me heen. Daarom, ‘leef je leven’, want als deze ziekte je overkomt, ben je nergens meer.”

Alzheimer bespreekbaar
Net als de hele familie, krijgt ook Lotte veel reacties op de campagne. “Mensen die mij herkennen van de foto als ik aan het werk ben bij de Jumbo en dan even vragen hoe het gaat. Zelfs in de sportschool word ik aangesproken! Ik vind dat leuk. Met deze campagne maken we de ziekte die niet alleen mijn oma, maar ook veel anderen overkomt, bespreekbaar.”

“Ik besef me dat het verzorgingstehuis de laatste plek is waar mijn oma zal wonen. Als we het daar met deze campagne nog een stukje mooier kunnen maken, en mensen met Alzheimer fijne dagen kunnen laten beleven, dan geeft mij dat een heel goed gevoel. Voor mijn oma hoop ik dat ze straks nog mag genieten van de beleeftuin van het Talma Hûs. Maar dat ze zelf deel uitmaakt van de actie om dat voor elkaar te krijgen, daar heeft ze geen idee van denk ik.”